تو نیکی می کن و در دجله انداز

که ایزد در بیابانت دهد باز


مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّيِّئَةِ فَلاَ يُجْزَى إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ يُظْلَمُونَ

هر كس كار نيكى بياورد ده برابر آن [پاداش] خواهد داشت و هر كس كار بدى بياورد جز مانند آن جزا نيابد و بر آنان ستم نرود

آیه ی 160 سوره ی انعام

این بیت از سعدی شیرازی می باشد که به صورت یک ضرب المثل استفاده می شود.

«تو نیکی می کن و در دجله انداز، که ایزد در بیابانت دهد باز » بیانگر این مطلب است که اگر کسی بدون هیچ چشمداشت و فقط به خاطر رضای خدا به دیگران نیکی کند، در نهایت این نیکی و احسان به خود او بر می گردد.

همانطور که شنیده ایم، « از هر دست که بدهی ، از همان دست می گیری» یعنی تمامی اعمال ما به خودمان بر می گردد، پاداش تمام نیکی ها و خوبی های ما چه در این دنیا و چه در آخرت نزد خداوند محفوظ است.